Historia Marii – premiera we wrześniu 2016
Jak żyje się w całkowitej ciemności i ciszy? Trudno to sobie wyobrazić. 14-letnia Marie Heurtin nie musiała sobie tego wyobrażać. Ona tak żyła. Bez kontaktu ze światem, trochę jak dzikie zwierzę, przerażona wszystkim, co ją otaczało. To właśnie jej historię opowiada film “Historia Marii”. Premiera filmu będzie miała miejsce 23 września 2016 roku.
SZUKAJ DOBRYCH FILMÓW NA WWW.CHRZESCIJANSKIEGRANIE.PL
Wydarzenia przedstawione w filmie zdarzyły się naprawdę pod koniec XIX wieku. Maria urodziła się niewidoma i niesłysząca. Rodzice, kochający ale bezradni, postanowili poszukać pomocy w pobliskim zakładzie dla osób niesłyszących prowadzonym przez zakonnice. Początkowo siostry nie chciały podjąć się opieki nad dziewczynką, z którą nie było żadnego kontaktu. Jednak podczas tej pierwszej wizyty w klasztorze, przez krótką chwilę, Maria, skradła serce jednej z z nich. Od tej pory życiowym celem siostry Małgorzaty stało się nauczenie Marii życia we współczesnym świecie, a przede wszystkim komunikowania się z otoczeniem. Czy udało jej się dokonać przełomowych zmian w życiu Marii? Odpowiedzi szukajcie w filmie „Historia Marii”.
Wykluczenie społeczne dotyczy wielu grup. W przypadku niepełnosprawnych to zjawisko jest o tyle trudne, że przyczyny odrzucenia są całkowicie niezależne od wykluczonych. Osoby zmagające się z niepełnosprawnościami są często niezauważane czy wręcz ignorowane przez otoczenie. Film „Historia Marii” pokazuje jak wiele możemy sobie wzajemnie zaoferować. Czasami wystarczy gest, nieco życzliwości czy po prostu empatii, alby uwolnić pokłady dobra i życiowej mądrości, którą niepełnosprawni mogą podzielić się z innymi. Kwestie przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu są często poruszane przez wielkich tego świata, jednak zwykle dla osiągnięcia własnych celów. Mało kto zastanawia się, jak wiele może zrobić w swoim najbliższym otoczeniu. Do takiej refleksji prowokuje „Historia Marii”.
Historia Marii to oparty na faktach, poruszający, filmowy portret głuchej i niewidomej od urodzenia Marie Heurtin, żyjącej we Francji pod koniec XIX wieku. Jej przypadek stał się głośny dzięki francuskiemu profesorowi Louisowi Arnouldowi, który w 1910 roku opublikował obszerne stadium na jej temat, zatytułowane Ames en prison (przetłumaczone na angielski jako Imprisoned Souls/Uwięzione dusze). Książka bardzo szybko zyskała popularność, miała wiele wydań i przetłumaczono ją na kilka języków. Kolejną inspiracją reżysera była również Helen Keller, znacznie bardziej znana amerykańska odpowiedniczka Marie Heurtin, urodzona 5 lat później w Stanach Zjednoczonych, która utraciła wzrok i słuch w wieku 19 miesięcy. W wyniku terapii prowadzonej przez jej niewidomą nauczycielkę Anne Sullivan, Keller nauczyła się pisać, czytać i mówić, a potem została pisarką i społeczną aktywistką.
Historia Marii porównywana jest przez krytyków do takich filmów, jak: Dzikie dziecko François Truffauta, Cudotwórczyni Arthura Penna, czy Camille Claudel, 1915 Bruno Dumonta. Na uwagę zasługują tu dwie wybitne kreacje aktorskie. Rolę niepełnosprawnej Marie zagrała niesłysząca, debiutująca na ekranie Ariana Rivoire – młoda dziewczyna, spotkana przez reżysera w instytucie dla osób niedosłyszących, z którym współpracował on podczas zbierania materiałów do filmu. Rolę Siostry Małgorzaty zagrała z kolei Isabelle Carré, która wystąpiła w innym filmie reżysera Romantics Anonymous ( Przepis na miłość ) i nagrodzona została w 2003 roku francuską nagrodą Césara dla Najlepszej Aktorki za rolę w filmie Beautiful Memories ( Wspominać piękne rzeczy ).
Fakty historyczne
The Larnay Institute to światowej sławy ośrodek utworzony w 1859 roku niedaleko Pointiers, jako mała kongregacja o nazwie Our Lady of the Seven Sorrows (Nasza Matka Boska Bolesna). Ojciec Chrles Chaubier de Larnay rozwinął go na szeroką skalę. Od tego czasu 89 sióstr troszczy się o upośledzonych w wielu miejscach francji, a także poza nią (jedna z nich prowadziła działalność nawet na Haiti). W drugiej połowie IXwieku The Larnay Institute wziął pod opiekę grupę niesłyszących dzieci, zapewniając im edukację i ucząc języka migowego.
The Larnay Institute zdobył sławę po publikacji Louisa Arnoulda „A Soul in Prison”, opisującej metodę siostry Małgorzaty, zastosowaną przy edukacji niesłyszącej i niewidomej od urodzenia Marie Heurtin. Dziewczynka porównywana jest często do Helen Keller, urodzonej 5 lat później amerykańskiej pisarki społecznej, która w wieku 19 miesięcy w wyniku wysokiej gorączki straciła wzrok i słuch.
The Larnay Institute działa do tej pory i kultywuje zasady i metody terapii, wypracowane przez lata.
Słowo od reżysera
Ten film powstał z mojej fascynacji postacią Helen Keller. Gdy zacząłem szukać materiałów na jej temat natrafiłem na znacznie mniej znaną postać Marie Heurtin. Odwiedziłem The Larnay Institute w Pointiers, gdzie Marie żyła w IXwieku. Instytut nie jest już instytucją religijną, zmienił się w centrum dla niesłyszących dzieci. W świetle naukowych odkryć, jakie miały miejsce w ostatnich 100 latach, byłem zdziwiony, że organizacja nadal działa. Trudno opisać jak się czułem, kiedy spotkałem dzieci, które komunikując się wyłącznie przez dotyk bardzo chciały dotknąć moich dłoni i twarzy, a ja czułem się bezradny próbując skomunikować się z nimi. (…) Przypadek Marie Heurtin, który wymagał w większym stopniu pracy i wytrwałości, niż mistycyzmu, jest uznawany za prawdziwy cud, a techniki siostry Małgorzaty są wykorzystywane do dzisiaj. Po wizycie w Larnay Institute wiedziałem, że zrobię film o Marie. W Stanach każde dziecko zna historię Helen Keller. We Francji niewiele osób kojarzyło postać Marie Heurtin.
Tytuł oryginalny: Marie Heurtin
Premiera: jesień 2016
Produkcja: Francja, 2014,
Czas trwania: 94 min.
Reżyseria: Jean-Pierre Amèris
Zdjęcia: Virginie Saint-Martin
Producenci: Denis Carot, SophieRevil
Występują: Isabelle Carré, ArianaRivoire, BrigitteCatillon, NoémieChurlet
Festiwale i nagrody: 2015 – Wisconsin FF, 2014 – FF Locarno: VarietyPiazza Grande Award, 2014 – FF Nowa Zelandia